Rond 1930 werd de scheepsmotor door veel mensen nog niet als betrouwbaar genoeg gezien. 
En dus werden motorschepen van een hulptuig voorzien, zodat wanneer de motor zou uitvallen dat men dan nog altijd een veilige haven zou kunnen bereiken. 

Daarnaast stelden verzekeringsmaatschappijen de eis dat een motorschip zo'n hulptuig moest hebben, anders werd het schip niet verzekerd. 
Ook waren de havengelden in veel oostzeehavens lager voor zeil- dan voor motorschepen. 

En de laatste en vaak belangrijkste reden voor een zeil, zeker bij schepen die voeren onder de Duitse vlag was, dat men in Duitsland eiste dat aspirant zeelui hun vaartijd moesten halen op een zeilend zeeschip. 
Op een volledig motorschip zou de eigenaar dus veel moeite hebben om personeel te krijgen. 

De Duitsers vorderde het schip in 1942 en bouwde het om als patrouille-schip. 
Met wat licht geschut deed het dienst op en rond het IJsselmeer. 

Toen het in 1945 in de haven van Harderwijk lag werd het getroffen door een bom, geworpen uit een Engels vliegtuig. 
De bom kwam midscheeps terecht, beschadigde het vlak maar ontplofte gelukkig niet. 
Na de oorlog werd het schip geborgen, en weer gerepareerd op de scheepswerf Appelo te Zwartsluis, en kwam het in 1947 weer in de vaart. 

De naam Wad- en Sontvaarder zegt veel over de route waarvoor het schip gebouwd is, het voer vooral naar het Noorden en vooral Zweden via de Waddenzee en het Sont. 

De Jantina bezat een houtcertificaat en was zeer aktief in de houtvaart tussen Nederland en Zweden, daarnaast vervoerde het af en toe ijzererts. 

Weekblad Shuttevaer     (24 Juli 1982) door Frits R. Loomeijer 

Zeilende Kustvaarders    (ISBN 90 6013 9305) 
door Frits R. Loomeijer 

Weerzien met de oude binnenvaart  
door Rob Martens/Lieuwe Westra 

En de Familie Stolk        (Vorige eigenaar van de Jantina)